दृष्टिकोण प्रिन्ट संस्करण

लखनउ अर्थात् हालको ‘लासनउ’

भारतको अहिलेको संकट वैज्ञानिक बाटो छाडेर जनतालाई मूर्ख बनाउने अहंकारले निम्त्याएको हो

भारतलाई विश्व गुरु बनाउने नाममा सोझा जनतालाई ठग्नेहरू तिनै जनतासामु निकै निर्दयी रूपमा प्रस्तुत भएका छन् । आमसर्वसाधारण मात्र होइन, हरेक तप्काका मानिस अस्पतालको भित्र–बाहिर बेवास्तामा परेका छन् । उनीहरूको तड्पाइ बेवास्तामा परेको छ । शनिबार लखनउबाट वरिष्ठ पत्रकार विनय श्रीवास्तवले ट्विटरमा सहयोग मागिरहेका थिए । उनी अक्सिजनको मात्र काम हुँदै गएको बताइरहेका थिए । कोही सहयोगका लागि नपुगेकाले विनय श्रीवास्तवको मृत्यु भयो । 

धर्मको राजनीतिको नाममा कार्यकर्ताको भिड निकाल्न सक्नेहरूसँग एक वर्षको अवसर थियो । यो अवधिमा कुनै पनि आपत्कालीन स्थितिका लागि स्वास्थ्य व्यवस्थालाई तयार गर्न सकिन्थ्यो तर गरिएन । त्यही कारणले लखनउ अब ‘लासनउ’ बनेको छ । अन्य सहरको अवस्था पनि यही छ । परिस्थिति कस्तो बनेको छ भने भाजपासम्बद्ध व्यक्तिले समेत आफन्तजनलाई अस्पताल र अक्सिजन पुर्‍याउन सकिरहेका छैनन् । अघिल्लो हप्ता कसैका लागि अस्पतालको प्रबन्ध गर्न त कसैका लागि अक्सिजन अनि अरू कसैका लागि इन्जेक्सनका लागि कैयौँपटक फोन गर्नुपर्‍यो । सफलताको दर भने शून्य ।

मभित्र पनि लुकिछिपी संक्रमण बसिरहेको रहेछ । आरटी–पिसिआरमा त नेगेटिभ देखियो, त्यस्तै रगतका विभिन्न जाँचमा पनि केही देखिएन । तर, मेरा डाक्टर मलाई कोभिड छ भन्नेमा निश्चित थिए । मेरो गन्धको क्षमता पनि हराएको छ । हालसम्म म ठिकै छु । धेरैले म किन प्राइम टाइम लिएर आइरहेको छैन भन्ने प्रश्न गरेकाले केवल सूचनाका लागि मात्र यति भन्न आवश्यक ठानेँ । नत्र आमजनताको तुलनामा मेरो कथा त्यति महत्वपूर्ण छैन । जसमाथि देशभक्ति नामको दुकान चलाउनेहरूले गद्दारी गरेका छन् र विनाअक्सिजन तिनलाई मर्न छाडिएको छ । 

धर्मका नाममा कार्यकर्ताको भिड निकाल्न सक्नेसँग एक वर्षको अवसर थियो । यो अवधिमा कुनै पनि आपत्कालीन स्थितिका लागि स्वास्थ्य व्यवस्थालाई तयार गर्न सकिन्थ्यो, तर गरिएन । त्यसैले लखनउलाई ‘लासनउ’ बनाइयो । अन्य सहरको अवस्था पनि योभन्दा भिन्न छैन । 

अहिले राष्ट्रवाद कहाँ छ, जसले आफ्ना जनतलाई अस्पतालमा भेन्टिलेटर र एम्बुलेन्स दिन सकेको छैन । चितामा प्रयोग हुने काठको भाउ बढेको छ । मानिसहरू आफन्तबारे चिन्तित छन् । भारतको अहिलेको संकट वैज्ञानिक बाटो छाडेर जनतालाई मूर्ख बनाउने र सम्झिने अहंकारले निम्त्याएको संकट हो । जनता यसको मूल्य चुकाइरहेका छन् । यसबीच पनि आइटी सेल सक्रिय भएको छ । गुजरातमा मानिस मरिरहेका छन्, त्यसप्रति ऊ लज्जित छैन । तर, महाराष्ट्रमा पनि मानिस मरिरहेको कुरा बताइँदै छ । 

जसरी नोटबन्दीको समयमा आमसर्वसाधारणले खुत्रुकेमा राखेको पैसासमेत मूल्यहीन भएको पाएका थिए, त्यस्तै भयावह स्थिति अहिले देखिएको छ । जाली नेताले अक्सिजनको व्यवस्था गर्न नसकेकाले आममानिस मरिरहेका छन् । भोलि तिनै नेता महान् पल्टिनेछन् । धर्मको मुद्दा कम हुनेछैन । कतै कुनै मस्जिद र कतै मन्दिरको मुद्दा आउनेछ । र, उनीहरू जनताका रक्षकका रूपमा अघि आउनेछन् । तर, जब अक्सिजन दिएर रक्षा गर्ने वेला भने उनीहरू दृश्यमा देखिएका छैनन् । 

यदि भारतमा व्यवस्थित लोकतन्त्र हुन्थ्यो भने सरकारमाथि आपराधिक मुद्दा चल्थ्यो । यो समय आमजनताले हिम्मत हारे पनि झुटो आशा राख्न हँुदैन, जसमाथि क्रूरता भएको छ, जसलाई पहिले धर्मको नशा दिइयो । अहिले आएर तिनै जनताको पिठ्युँमा छुरा हानिएको छ ।

जाली मानिसहरूको समूह आधा जनसंख्या बिमारी हुँदा कुनै पनि अस्पताल फेल खाने दाबी गरिरहेका छन् । तर, मूर्खहरूले यो बताएनन् कि तिनले कति अस्पताल बनाए, कति भेन्टिलेटर लगाए र कति परीक्षण केन्द्र बनाए ? पत्रकारहरू ‘प्रधानमन्त्री केयर फन्ड’को पैसा कहाँ गयो भनेर प्रश्न गरिरहेका छन्, तर जवाफ दिने आवश्यकता पनि ठानिएको छैन । अहंकारले आकाश छोएको वेला जो छ । 

अहिले सम्पूर्ण प्रयास लासका समाचार हटाउनेमा केन्द्रित छ । गोदी मिडिया सक्रिय हुनेछन् । एक–दुई दिन पर्खिनुस्, स्थिति नियन्त्रणमा आएको खबर आउनेछ । फेरि प्रधानमन्त्रीले कसरी रात–रातभर जागेर यो सब ठीक गरे भन्ने रिपोर्ट आउन थाल्छ ।

फेरि जनताले महान् शासकको शासन रहेको विश्व गुरु भारतमा बाँचेको अनुभव गर्नुहुनेछ । मोदीजीलाई महान् देखाउनका लागि रामदेवको दबाई बेच्ने डा. हर्षवर्धनलाई बर्खास्त गरिने एउटा सम्भावना पनि कायम छ । बस, यस्तै दुई–चार हेडलाइनको आवश्यकता छ । हेडनलाइनमा कुनै कमी हुनुहुदैन । जाबो अक्सिजन कम भएर के भयो र ? 
(रवीश भारतका पत्रकार हुन्) रवीशको वालबाट