जन्मदिन...

कविता

ऊ वेला आमाबुबाले जबर्जस्ती
‘क’ लेख्न सिकाउने म अहिले 
आफू आफ्नै कर्म कोरिरहेको छु । 
थाहा छैन ।
आमाबुबाको मर्मअनुसारको 
मैले कर्म त गरिरहेको छु ? 

प्रश्न आफू आफैँमा कैयौँ छन् । 
केही प्रश्नलाई आफैँले उत्तर दिँदै, 
केहीलाई आफैँले सान्त्वना दिँदै । 
आफू आफैँमा हन्डर खाँदै । 
आज म फेरि जन्मिएको छु । 

म किन जन्मिएँ ? 
न सक्छु म भन्न, 
न भर्न सक्छु म जिीवनमा रङ । 
आफू आफैँमा भएको छु दंग । 
किनकि विगत चार वर्षदेखि
मेरो हरेक जन्मदिनमा हार भइरहेको छ । 
केही गर्ने सोचमाथि 
बेरबार भइरहेको छ ।
अझ भनौँ भने त झन् 
सोचै सोचमा डुब्नेबाहेक 
हरसमय व्यस्त हुने यो ज्यान
बेरोजगार भइरहेको छ ।
र पनि,
यो जीवन अनुभव नै अनुभवले 
हर दुर्गतिहरू क्रमश: यादगार भइरहेको छ ।
दिनमा दुई गुणा रातमा चौगुणा 
प्रगति गर्न होसियार भइरहेको छ ।

हरदिन नयाँ आयाम छर्न खोज्ने म, 
खै किन–किन आजभोलि मबाट 
शून्य छन् मेरा जीवन,
शून्य छन् मेरा नयन,
शून्यता नै शून्यताले 
भरिएको जीवनमा 
फेरि केही रङ भर्न 
म जन्मिएको छु ।
पुरानो सोचमा 
नयाँ मुखुण्डो लगाउनेको भिडमा 
वास्तवमै केही अलग गर्न 
म जन्मिएको छु ।
हुँदै नभएका अनुहारमा 
खुसीका बहारहरू छर्न 
म जन्मिएको छु ।
बन्दुक र बोलिले हर्न नसकेका 
कैयन पीर व्यथा विद्यमान छन् 
हरकथाका खलनायक हर्न 
म जन्मिएको छु ।